Валейкум ассалам ва роҳматуллоҳи ва барокатуҳ!
Дори ёки ўт-ўлан ёҳуд жарроҳлик амалиёти ва ғурра-(шиш) ҳамда ўсимтани олиб ташлашлик каби мубоҳ-(ҳалол) йўлга кўра даволаниш масаласига келсак, бу мубоҳ бўлиб, макруҳ эмас. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ушбу қовлларига биноан:
“Даволанинглар ва ҳаром билан даволанманглар!”. (Абу Довуд (3874)).
Ва ушбу қовллари:
“Аллоҳ бирор дард нозил қилган бўлса, батаҳқиқ, унинг шифосини ҳам нозил қилган. Уни билганлар билади, билмаганлар билмайди”. (Ибн Можжа (3438) ва Аҳмад (1/377)). Уламолардан даволанишни мустаҳаб деганлари ва улардан уни вожиб деганлари бор. Даволаниш хоҳ мубоҳ ёки мустаҳаб ёҳуд вожиб бўлсин, таваккулга зид келмайди. Чунки айрим нодонлар айтадики: Аллоҳга таваккул қилган ҳолда даволанишни тарк эт! Биз айтамизми: сабабларни олишлик таваккулга зид келмайди. Даволаниш сабабдир. Сабабларни олиш эса Аллоҳ таоло амр этган ишдир.
Иъанатул Мустафид - Тавҳид китоби шарҳи
(Шайх Солиҳ ибн Фавзон ал-Фавзон)
китобидан иқтибос