Яҳудларнинг хатари

Яҳудларнинг хатари

Шайх Абдурраззоқ ибн Абдулмуҳсин ал-Бадр ҳафизаҳуллоҳ

Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм

Кимда-ким тарих саҳифаларини варақлаб, ўтган халқлар ҳолати, уларнинг хулқ ва муомалалари борасида чуқур мулоҳаза қилиб кўрса, халқларнинг хулқ-атвор жиҳатидан энг тубани, муомала жиҳатидан энг ёмони ўша ғазабга дучор бўлган, малъун яҳуд халқи эканини кўради. У ёлғон, ҳаддан ошиш, фосиқлик, итоатсизлик, куфр ва илҳод умматидир. Бағритош, ниҳоятда кек-адоват ва ҳасадгўй, ҳамда зулм ва ҳаддан ошишликлари улкан бўлгани сабабли одамлар наздида ўта манфур халқдир. Ваҳший ва ёввойи табиат эгалари бўлиб, бу борада бирор киши уларнинг олдига тушолмайди. Ҳар сафар куч-қувват, иқтидор ва қувватни ҳис қилишар экан, душман деб билганларига йиртқич ўз ўлжасига ҳужум қилгани каби ҳужум қилиб, бирор киши борасида на аҳд ва на бурчга боқадилар. Бирор аҳд-паймонни тан олмайдилар. Барча халқлар ичида ушбу халқдан кўра қалби қотган ва кўнгли ғализроқ уммат маълум бўлмагандир. Гуноҳ, зулм, тажовуз, жавр ва туҳмат қадим замонлардан улар билан ҳамоҳанг бўлиб келган. Аллоҳ таоло шундай деди: «Сўнг аҳд-паймонларини бузганлари сабабли уларни лаънатладик ва тошбағир қилиб қўйдик» (Моида: 13). Ва айтдики: «Сўнгра — шундай мўъжизаларни кўргандан кейин ҳам дилларингиз қотди. Бас, у диллар тош кабидир ёки ундан-да қаттиқроқдир» (Бақара: 74).

Бағритош эканликлари сабаб уларни ҳидоят, салоҳият, саодат ва нажот сари етаклаш учун келган Аллоҳнинг айрим пайғамбарларини қатл қилдилар. Аллоҳ таоло деди: «Биз Бани Исроилнинг аҳд-паймонини олдик ва уларга пайғамбарлар юбордик. Қачон уларга бир пайғамбар нафслари хоҳламаган бирон ҳукмни келтирса, бировларини ёлғончи қиладилар, бировларини эса ўлдирадилар» (Моида: 70). Ва шундай деди: «Сўнгра аҳду паймонларини бузганликлари, Аллоҳнинг оятларини инкор қилганликлари, пайғамбарларни ноҳак ўлдирганликлари ва: «Дилларимиз қулф», деганликлари сабабли (Биз уларни лаънатладик). Йўқ! Балки куфрлари сабабли Аллоҳ уларнинг дилларини муҳрлаб қўйгандир. Бас, камдан-камлари иймон келтирадилар» (Нисо: 155). Аллоҳ таоло деди: «Аллоҳнинг оятларини инкор қиладиган, пайғамбарларни ноҳақ ўлдирадиган ва одамлар орасидаги адолатга чақирувчи зотларни ўлдирадиган кимсаларга албатта аламли азоб «хушхабар»ини етказинг!» (Оли Имрон: 21). Аллоҳ таоло Қуръонда уларга тошбағрлик дея босган шармандали тамғаси аср ва замонлар оша бизнинг вақтимизгача улардан ажралмасдир.

Шу билан бирга улар макр, алдов, тубанлик ва ҳийла қилувчилардир. Дарҳақиқат, аввалги мусулмонлар яҳудларнинг ушбу сифатларидан кўп заҳматлар чекишди. То ҳануз мусулмонлар яҳудларнинг макр ва ҳийлалари оқибатида азоб тортишмоқда. Аллоҳ таоло айтадики: «Агар сизларга бирон яхшилик тегса, бу уларни хафа қилади. Агар сабр-тоқат қилсангиз ва Аллоҳдан қўрқсангиз, уларнинг найранглари сизларга ҳеч қандай зарар қила олмайди. Албатта Аллоҳ уларнинг қилаётган амалларини иҳота қилгувчидир» (Оли Имрон: 120).

Яҳудлар қадим замонлардан бери ғаддорлик, хиёнат ҳамда аҳд ва ваъдаларни бузишга одатланишган. Аллоҳ таоло шундай деди: «Аллоҳнинг наздида энг ёмон жонзотлар кофир бўлган кимсалардир. Чунки, улар иймонсиздирлар. Уларнинг орасида сиз билан аҳдлашиб, сўнгра (Аллоҳдан) қўрқмасдан ҳар сафар ўз аҳд-паймонларини бузаверадиган кимсалар бордир» (Анфол: 55-56). Дарҳақиқат, яҳудлар умрлари бўйи жамиятлардаги бузғунчилик ўчоғи ҳамда ҳар бир мункар ва фаҳшнинг асоси бўлиб ҳаёт кечирдилар. Разил сифатларни тарқатиб, бузғунчиликни оммалаштирдилар. Тарих давомида мункар ва бузуқлик манбаи бўлиб келдилар. Улар дунёдаги фаҳшхона эгалари бўлиб, барча ерда жинсий бузуқликни ёйдилар. Халқларнинг молини айёрлик билан қўлга киритиб сўнг бунинг воситасида уларнинг бойликларини тор-мор қилиш ва иймонларини титратиб, кучларини заифлаштириш ва алалоқибат уларга осон ўлжа бўлишликлари учун ўрталарида разилатни тарқатишликда бўйинсундирадилар. Қандай ҳам қабиҳ ҳийла!

Яҳудларнинг исломга душманлиги исломнинг аввалги тонгидан бери қадимий душманликдир. Уларнинг ислом аҳлига душманлик ва адоватлари қадимгию ҳозирги замондаги хос ва омма наздида маълумдир. Чунки ислом юзларини очиб, ишларини фош қилди ва уларни шармандаи шармисор қилиб, қабиҳ ва пасткашликларини намоён этди. Натижада ишлари сирли бўлиш ўрнига маълум ва махфий бўлгандан кейин барчага ошкор бўлиб қолди. Қуръони Карим оятлари кетма-кет уларнинг ҳолатини фош қилиб, ишларининг ҳақиқатини намоён этиб, барча ҳийла, найранг ва алдовларини очиб ташлади. Аллоҳ таоло шундай деганда қандай ҳам рост айтди: «(Ҳақиқий мўминлар кимлар экани маълум бўлиши) ва жиноятчи кимсаларнинг йўли ошкор бўлиши учун оятларимизни мана шундай муфассал қилурмиз» (Анъом: 55).

Яҳудларнинг исломга қаттиқ душманлик қилиши ажабланарли эмас. Чунки ислом улардаги барча сохталик, туҳмат ва ботилни бузиб, оғишиш ва залолатларини бекор қилди.

Ислом, иймону тавҳид ва ихлосга чорлайди. Яҳудлар эса куфр, илҳод, ёлғонга чиқариш ва юз ўгиришликка чорлайди.

Ислом олий хислат, юксак фазилат, раҳму шафқат, яхшилик ва эҳсонга чақиради. Яҳудлар эса бағритошлик, жиноят, ваҳшийлик, тажовуз, зулм ва бўҳтонга чақиради.

Ислом ҳаё, ибо, хушахлоқлик, иффатга даъват қилса, яҳудлар разилат, фасод, мункар ва зулмга даъват қилади.

Ислом ҳақ-ҳуқуқларга риоя этиб, аҳд-паймонни эҳтиром қилиб, зулмни ҳаром дейди. Яҳудлар бирор ҳақ-ҳуқуқни тан олмай, аҳд-паймонга риоя этмай, зулм ва тажовузни ташламайдилар.

Ислом ноҳақ бирор жонни ўлдириш, ўғирлик ва зинони ҳаром қилса, яҳудлар эса яҳудийдан ўзганинг қонини тўкиш, уларнинг молларини ўғирлаш ва обрўларини тўкишликни ҳалол дейди.

Улар қўл урган ушбу барча залолат етмагандай, яна ўзларини Аллоҳнинг танлаган халқи, Аллоҳнинг фарзанд ва севиклилари, ҳамда бутун башарият ичида уларнинг руҳи Аллоҳнинг бир жуз-(қисм)и бўлгани сабаб уларнинг руҳи имтиёзли ва агар яҳудлар яратилмаганда ердан барака йўқолиб, ёмғир ёғмас ва яхшиликлар бўлмасди дея эътиқод қиладилар. Ўзгалар ҳақида эса, улар эшакка ўхшаш, Аллоҳ таоло уларни яҳудлар хизматига лойиқ бўлсинлар учун инсон суратида яратган дея эътиқод қиладилар. Зараркунандаларнинг юзи қуриб, жиноятчиларга Аллоҳнинг лаънати бўлсин!

Барчамиз билишимиз вожибки, яҳудларнинг Фаластин борасидаги мусулмонларга душманлиги фақат ер талашиш масаласи эмас, Фаластин масаласи ҳар бир мусулмонга уйқу бермаслиги вожиб бўладиган исломга оид муаммодир. Фаластин пайғамбарлар диёри, у ерда уч муаззам масжиднинг бири, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам тунда сайр қилдирилган жой, ҳамда мусулмонларнинг аввалги қибласидир. У ерда ислом ва мусулмонлардан ўзга бирор киши учун ҳақ йўқдир. Ер Аллоҳники бўлиб, унда бандалари орасидан ўзи хоҳлаганларини ворис қилади ва алалоқибат муттақинларникидир.

Шуни билмоқлигимиз вожибки, ушбу разил тўда ва ёрдамсиз гуруҳнинг мусулмонларга устун келишлиги, бу фақат ва фақат гуноҳ ва маъсиятлар, ҳамда аксар мусулмонлар иззат, нажот ва дунёю охиратдаги юксакликлари сабаби бўлмиш ўз динларидан юз ўгиришлик сабабидандир. Аллоҳ таоло деди: «(Эй инсонлар) сизларга не бир мусибат етса, бас ўз қўлларингиз қилган нарса – гуноҳ сабабли (етур). Яна У кўп (гуноҳларнинг жазосини бермасдан) афв қилиб юборур» (Шўро: 30). Аллоҳ жалла ва аъла сари чинакам қайтишликдан ўзга чора йўқ. Шу сабабли мўминлар иззат, иқтидор, ғалаба ва (Аллоҳ томонидан) қўллаб-қувватловга ноил бўлишликлари учун иймон ўнгланиб, Раҳмонга боғланиб, тоат ва эҳсонга риоя этиш, ҳамда фисқ ва маъсиятдан узоқ ва ҳазир бўлишлик қўлга киритилади.

«Аллоҳ сизлардан иймон келтирган ва яхши амаллар қилган зотларга худди илгари ўтган (иймон-эътиқодли) зотларни (ер юзига) халифа-ҳукмрон қилганидек, уларни ҳам ер юзида халифа қилишни ва улар учун Ўзи рози бўлган (Ислом) динини ғолиб-мустаҳкам қилишни, ҳамда уларнинг (аҳволини Маккада кўрган) хавфу-хатарларидан сўнг (Мадинада) тинчлик-хотиржамликка айлантириб қўйишни ваъда қилди. Улар Менга ибодат қилурлар ва Менга бирон нарсани шерик қилмаслар. Ким мана шу (ваъда)дан кейин куфрони (неъмат) қилса, бас улар итоатсиз кимсалардир. (Эй мўминлар), намозни тўкис адо этинглар, закотни ато этинглар ва пайғамбарга бўйинсунинглар. Шояд раҳматга эришсангизлар» (Нур: 55-56).

Мақоланинг асл манбаси: http://www.al-badr.net/web/index.php?page=article&action=article&article=94

Манба: Тавҳид форуми